Naša današnja priča podsjeća na uspon Slobodana Miloševića, koji devedesetih pokreće niz ratova u kojima je nastojao provesti politiku “Svi Srbi u jednoj državi”.
Nakon kratke epizode u Sloveniji, Milošević je počeo preduzimati ozbiljne korake da nasilnim putem spriječi Hrvatsku i Bosnu i Hercegovinu u namjeri da ostvare samostalnost.
Ratom u Bosni i Hercegovini Milošević je podržavao stvaranje Republike Srpske, a osnivanje Republike Srpske Dejtonskim mirovnim sporazumom smatrao je svojom političkom pobjedom.
Dokazni materijal sa suđenja Miloševiću govori da je Srbija pod Miloševićevim vodstvom htjela centralizirati Jugoslaviju i uspostaviti dominaciju Srbije te, ukoliko dođe do raspada Jugoslavije, uspostaviti srpsku državu u njenim etničkim granicama.
Rat je planirao pomno i dugo s ciljem etničkog razgraničavanja, a dokazi su masovni z**čini kojih je najviše bilo u onim dijelovima gdje srpsko stanovništvo nije bilo u većini ili ga uopće nije bilo, poput Posavine i Podrinja, gdje su počinjeni ge**cid i najstrašniji z**čini prema nesrpskom stanovništvu.
Karadžić i Mladić bili su dio struktura RS-a, koja je bila paradržava s vojskom i institucijama, ali bez prihoda da ih sama finansira iz državnog budžeta.
Cjelokupno finansiranje vojnih napora i političkih institucija RS-a dolazilo je iz budžeta Srbije, odnosno Savezne republike Jugoslavije, koja je postojala od 1992. do 2003. Srbija, koja nije bila službeno u ratu, u tim godinama rata u Bosni i Hercegovini imala je veliki problem s hiperinflacijom zbog nekontroliranog štampanja novca za potrebe vojske i rata u Bosni i Hercegovini. U zemlji koja nije bila u ratu, dio iz godišnjeg budžeta za odbranu i vojsku iznosio je više od 80 posto. To dovoljno govori o ratu koji je Srbija preko struktura RS-a vodila u Bosni i Hercegovini.
(SB)
